Przedmiotem wykładu jest analiza i interpretacja wybranych wierszy z cyklu "Sonety krymskie" Adama Mickiewicza: "Widok gór ze stepów Kozłowa", "Bakczysaraj", "Bakczysaraj w nocy", "Bajdary", "Droga nad przepaścią w Czufut-Kale", "Ruiny zamku w Bałakławie". W wymienionych utworach, jak i w całym cyklu można zaobserwować współobecność kilku form świadomości: a) ukierunkowaną na świat zewnętrzny; b) ukierunkowaną na świat wewnętrzny podmiotu; c) wychylającą się ku jakiejś tajemniczej pozaświatowej sferze bytu. Wiąże się z tym poszukiwanie ratunku dla własnego „ja”. Poznając otaczającą rzeczywistość lub doświadczając transcendencji, romantyczny bohater poznaje głównie samego siebie i swoją sytuację w świecie. Widoczny w tych wierszach topos wędrówki zawiera interpretację losu ludzkiego, ujawnia jakąś filozofię istnienia, postawę wobec życia, stosunek do wartości, historycznego dziedzictwa kulturowego. Model wiecznie poszukującego wędrowca należy zresztą — obok typu artysty geniusza — do najlepiej ukształtowanych w romantyzmie wizerunków bohatera. W przypadku Mickiewicza wędrówka po Krymie stanowi próbę samopoznania, zobaczenia siebie w zwierciadle natury i kultury, próbę odkrycia zasady tworzenia, „kreacji sensu i wartości”. Pejzaż powstaje przez współuczestnictwo w dramacie istnienia. Pod wpływem kontaktu z przyrodą i znakami kulturowymi zarysowują się niestałe formy pejzażu i osobowości. Podmiot stwarza siebie przez spotkanie z przedmiotem. Wykład prezentuje także nowatorstwo formalne Mickiewicza — przeobrażenia struktury sonetu jako gatunku lirycznego.