Wykład przedstawia hymn „Dies irae” Jana Kasprowicza — jeden z najważniejszych tekstów literatury młodopolskiej. Interpretuje go jako poemat o ludzkiej egzystencji, która przypomina apokaliptyczną katastrofę — nie jest to wiersz o przewidywanym czy prorokowanym końcu świata, lecz o istnieniu, które jest jak nieustający koniec świata: tak straszne, przerażające, niezrozumiałe, niewyobrażalne, bolące, absurdalne. Życie to katastrofa (grzech) połączona ze strachem przed karą (śmierć), a może też przed wielką niewiadomą, jaką jest przeznaczenie. Przedmiotem wykładu są trzy podstawowe schematy obecne w utworze: 1) genezyjski (Adam i Ewa); 2) pasyjny (Głowa w cierniowej koronie); 3) apokaliptyczny (zmartwychwstanie i Sąd Ostateczny). Wszystkie wskazują nieskończoność niezrozumiałego ruchu w górę i w dół, który określa istnienie. Adam wiecznie się wspina i wiecznie spada, Ewa wiecznie kopuluje z wężem, Głowa w cierniowej koronie wiecznie otwiera i zamyka powieki, pokolenia wiecznie „zmartwychwstają” i giną na „sądzie” (bo kolebka i trumna to jedno). Zarysowuje się obraz stanu wiecznego „zawieszenia”, w którym nic się nie zmienia.