Bolesław Leśmian debiutował w Młodej Polsce, ale większość utworów opublikował w dwudziestoleciu międzywojennym, w którym jednak był traktowany jako twórca z minionej epoki. Dlatego jego lokalizacja historycznoliteracka i przynależność do jakiegoś kierunku, nurtu, szkoły jest problematyczna. Na dorobek poetycki składają się cztery tomiki wierszy: „Sad rozstajny” (1912), „Łąka” (1920), „Napój cienisty” (1936), „Dziejba leśna” (1938) oraz szereg utworów rozproszonych (głównie w czasopismach). Wykład przedstawia wybrane teksty ze zbiorów „Łąka” i „Napój cienisty”. W tomie „Łąka” poeta próbuje pogodzić ze sobą sprzeczne dążenia: chęć łączności z naturą i chęć ocalenia autonomii ludzkiej świadomości przez nią zagrożonej. Czyni to sięgając do ludowości i ludowego humoru. W zbiorze „Napój cienisty” Leśmian szuka sensu i uzasadnienia tragizmu ludzkiego losu, ale go nie znajduje. Pisze o życiu pełnym trwogi i nędzy egzystencjalnej. Poczucie absurdu istnienia determinuje świadomość, której nic nie jest w stanie zagłuszyć. Zawodzą wszelkie możliwe pociechy. Mimo to poeta zajmuje wobec losu postawę aktywną, wybiera dążenie, działanie, twórczość, wysiłek. Jego bohaterowie są samotni, ale próbują samotność przełamać, są pozbawieni miłości, ale chcą jej doświadczyć. Zamiast pragnienia połączenia z naturą pojawia się chęć połączenia z człowiekiem. Wszystko to rozgrywa się jednak między możliwością a niemożliwością, nadzieją a zwątpieniem. Humanizm poety okazuje się pesymistyczny.