Każdy żywy organizm ma swoje miejsce w łańcuchu żywieniowym na końcu, którego stoi człowiek. W ekosystemach wodnych łańcuch troficzny tworzą producenci (głównie fitoplankton) oraz konsumenci I, II i III rzędu. Metale ciężkie krążąc w środowisku wodnym posiadają zdolność kumulowania się w różnych narządach i tkankach organizmów żywych, w tym ryb. Stąd też organizmy te mogą stać się dobrymi bioindykatorami skażenia środowiska tymi pierwiastkami. Do ich określenia potrzebne są odpowiednie metody oznaczania. Miedź, cynk, żelazo i mangan, zaliczane do mikroelementów, oznaczamy metodą spektrometrii absorpcji atomowej (wersja płomieniowa). W przypadku ołowiu i kadmu stosuje się metodę spektrometrii absorpcji atomowej (wersja bezpłomieniowa). Arsen i selen możemy oznaczać techniką generacji wodorków,, zaś do oznaczania rtęci, ze względu na jej właściwości, stosuje się technikę zimnych par CV AAS lub oznaczanie w analizatorze rtęci AMA-254 i DMA-80.